Nasi Przyjaciele

 

KRĄG PRZYJACIÓŁ

Osoby świeckie bliskie Wspólnocie od dawna wyrażały chęć życia naszą duchowością. Pojawił się pomysł utworzenia Kręgu Przyjaciół.
Zadziwiające jest to, że choć większość bliskich nam osób mieszka w Polsce, to początek tego dzieła ma miejsce w Szwecji. Inicjatorką jest Gunnel Enby z Getebogra. Za morzem w czerwcu 2004 roku zaczęło się spotykać jedenastu członków i kilku sympatyków Kręgu. Tam też opracowane zostały zasady życia, które przyjmują członkowie. Ciekawostką jest to, że oryginał powstał w języku szwedzkim!

Ci, którym bliska jest nasza duchowość, a mieszkają w Polsce z radością przyjęli wiadomość o zainicjowaniu Kręgu Przyjaciół. Dnia 8 grudnia 2004 r. w Lipiu, podczas święta patronalnego Wspólnoty, dziewiętnastoosobowa grupa powiększyła grono Przyjaciół. Przyjęli Oni niżej umieszczone zasady życia.

 

• Wspólnota duchowa

Mamy udział w duchowości sióstr:
* Jesteśmy ukochanymi dziećmi Boga, ufamy Bogu, naszemu Ojcu, liczymy na Niego tak, jak to czynił Jezus i wszystko składamy w Jego ręce.
* Wiemy, że wszystko jest łaską, dlatego przyjmujemy wszystko z wdzięcznością.
* Za wszystko dziękujemy Bogu. Eucharystia – dziękczynienie, jest dla nas źródłem i szczytem naszego życia.
* Dążymy do jedności i wspólnoty ze wszystkimi dziećmi Bożymi „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących” (Dz 4,32).
* Nasze relacje nacechowane są otwartością.

 

• Wspólnota modlitwy

Modlitwa jest dla nas jak oddech. W modlitwie pozwalamy prowadzić się Duchowi Świętemu.
Wierzymy w moc modlitwy – ma ona moc przemienić nas i uczynić nas coraz bardziej podobnymi do Jezusa; ma też moc przemienić świat.
Siostry modlą się za nas, a my modlimy się za siostry i za siebie nawzajem. Razem modlimy się za Kościół i za wszystkich będących w potrzebie.

 

• Wzajemna miłość

Nasza miłość wyraża się w czynach:
* w ciągłym dążeniu do podtrzymywania żywych relacji między nami (poprzez odwiedziny, wymianę listów i na wszelkie inne sposoby),
* w pragnieniu dzielenia się naszymi zmartwieniami i radościami, naszymi darami, umiejętnościami, czasem…,
* w pragnieniu niesienia pomocy, gdy potrzeba, na miarę naszych możliwości.
Codziennie wieczorem jednoczymy się w modlitwie z siostrami odmawiając pieśń Maryi – Magnificat.

 

Magnificat Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie, jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.